کریما!

گر زارم،در تو زاریدن خوش است!

وَر نازَم، به فضلِ تو نازیدن خوش است!

هر خانه ای که حّد آن باتوست، آبادان است!

مَلِکا !

آب عنایتِ تو به سنگ رسید،

سنگ بار گرفت، ازسنگ میوه،

میوه طعم وخوار گرفت.

مَلِکا!

یادِ تو دل را زنده کرد وتخمِ مهر افکند،

درخت شادی رویانیدومیوه ی آزادی داد.

چون زمین نرم باشدوتربت خوش وطینت قابل،

تخم،جزشجره ی طیّبه ازآن نروید، و جز عبهر عهد بیرون ندهد.